SAKRAMENTY I INNE POSŁUGI DUSZPASTERSKIE W NASZEJ PARAFII:

Chrzest Święty w naszej parafii udzielany jest w ostatnią niedzielę miesiąca na Mszy św. o godz. 11.30 (także w Wielkanoc i Boże Narodzenie).

Dziecko do chrztu należy zgłosić w kancelarii parafialnej przynajmniej na 2 tygodnie przed udzieleniem sakramentu.

Potrzebne dokumenty:
– akt urodzenia dziecka (odpis)
– dowody osobiste rodziców
– wyciąg z aktu ślubu kościelnego rodziców (świadectwo ślubu )
– dane o rodzicach chrzestnych (imiona, nazwiska, wiek, adres zamieszkania)
– zaświadczenia z parafii zamieszkania (a nie zameldowania, czy przyjęcia wcześniejszych sakramentów) od rodziców chrzestnych o praktykowaniu wiary.

Przed chrztem zarówno rodzice (o ile stan prawny im na to pozwala) jak i rodzice chrzestni powinni przystąpić do sakramentu pojednania i przyjąć Komunię św. w intencji dziecka. Również przed chrztem rodzice i rodzice chrzestni są zobowiązani do udziału w katechezie chrzcielnej w parafii. O jej terminie zostaną poinformowani w kancelarii parafialnej przy zgłoszeniu chrztu.

Liturgia i teologia:
Jezus powiedział do Apostołów: „Idźcie wiec i nauczajcie wszystkie narody, udzielając im chrztu w imię Ojca i Syna, i Ducha Świętego”. (Mt 28, 19)
Przez śmierć i zmartwychwstanie Jezusa Chrystusa możemy się na nowo narodzić do życia Bożego. Staje się to przez chrzest. Jest on naszą Paschą, czyli naszym przejściem ze stanu śmierci grzechu do życia w łasce, z niewoli szatana do wolności dzieci Bożych.Chrzest czyni nas dziećmi Bożymi, członkami Ciała Mistycznego, to jest Kościoła, obdarza nadzieją i miłością i otwiera drogę do nieba.
Główną czynnością sakramentu chrztu jest polanie wodą głowy przyjmującego sakrament i wymówienie słów: Ja ciebie chrzczę w imię Ojca i Syna i Ducha Świętego.
Właściwym miejscem udzielania chrztu jest Kościół parafialny, a właściwym czasem sprawowania tego sakramentu niedzielna Msza święta.
Jeśliby kapłan lub diakon był nieobecny, a życiu nie ochrzczonego dziecka zagrażało niebezpieczeństwo (np. w szpitalu), chrztu udzielić może każdy człowiek, kierujący się właściwą intencją. Taki chrzest jest ważny, trzeba go potem zgłosić w kancelarii parafialnej oraz dopełnić obrzędów sakramentalnych w Kościele.

Bierzmowanie przyjmują zazwyczaj uczniowie szkół średnich.

Potrzebne dokumenty:
– metryka chrztu
– zaświadczenie o uczestnictwie w katechezie szkolnej lub ostatnie świadectwo katechizacji oraz opinia katechety
– w przypadku osób starszych – świadectwo ukończenia katechizacji szkolnej.

Liturgia i teologia:
Jest to sakrament szczególnego daru Ducha Świętego. Pan Jezus przed swym wystąpieniem publicznym został namaszczony Duchem Świętym.
Podobnie Kościół Chrystusowy, zrodzony na krzyżu, otrzymał w dniu Zesłania Ducha Świętego, obiecaną przez Chrystusa Moc z wysokości.
Każdy ochrzczony, gdy dorasta, otrzymuje Ducha Świętego i Jego siedem darów (MĄDROŚĆ, ROZUM, RADA, MĘSTWO, UMIEJĘTNOŚĆ, POBOŻNOŚĆ, BOJAŹŃ BOŻA)
Sakrament ten wyznacza chrześcijaninowi szczególne miejsce w Kościele i w świecie. W sakramencie Bierzmowania chrześcijanin zostaje powołany do odpowiedzialności za Kościół i za innych ludzi. Jest powołany do apostolstwa i odważnego wyznawania Chrystusa swoim życiem i wiarą i dlatego nazwano Bierzmowanie sakramentem dojrzałości chrześcijański.
Sakrament Bierzmowania udzielany jest zazwyczaj przez biskupa, może też bierzmować kapłan wyznaczony przez biskupa.

Sakrament pokuty i pojednania

Spowiedź w naszym kościele: w dni powszednie piętnaście minut przed rozpoczęciem Mszy Świętych, w niedzielę podczas Mszy Świętych.

Liturgia i teologia:
„Weźmijcie Ducha Świętego! Którym grzechy odpuścicie, są im odpuszczone, a którym zatrzymacie, są im zatrzymane.” (J 20, 22-23)
„Jezus Chrystus jest Ofiarą przebłagalną za nasze grzechy, i nie tylko za nasze, lecz również za grzechy całego świata.” (1 J 2, 12).
Sakrament Pokuty, zwany też sakramentem Pojednania, ustanowił Pan Jezus po swoim zmartwychwstaniu. Wyznanie grzechów, płynące ze skruchy serca, z pragnienia nawiązania zerwanych więzów przyjaźni z Bogiem i bliźnimi, prowadzi do spotkania z Chrystusem.
Istotnym warunkiem spotkania z Chrystusem jest żal za grzechy. Łączy się z nim ściśle postanowienie poprawy życia, czyli postanowienie zastosowania środków, które pozwolą z czasem wyjść z grzechów, uświadomionych sobie uprzednio w rachunku sumienia.
Przystępując do spowiedzi, wyznajemy nasze grzechy człowiekowi, który mocą sakramentu Kapłaństwa uobecnia Chrystusa. Jego władza, Jego mocą odpuszcza nam grzechy.
Kapłan osądza nasze grzechy i naszą wewnętrzną postawę i przez słowa rozgrzeszenia jednoczy nas z Chrystusem i z ludem Bożym Kościołem, który jest Mistycznym Ciałem Chrystusa.
Pojednani z Bogiem i z ludźmi pragniemy zadośćuczynić za nasze grzechy Bogu, wykonując zadaną pokutę, pragniemy też naprawić krzywdy wyrządzone bliźnim.
Pięć warunków jest więc koniecznych, byśmy mogli otrzymać rozgrzeszenie, byśmy pojednali się z Bogiem i stali się znowu członkami wspólnoty Kościoła. Sakrament Pokuty przynosi pojednanie, przebaczenie, ulgę, pokój, radość serca i łaskę Bożą.

Eucharystia 

Msze święte ofiarujemy za:
Żywych: z okazji imienin, urodzin, jubileuszy, egzaminów, o zdrowie, podczas przeżywania różnych problemów, dziękczynne za otrzymane łaski.
Zmarłych: bo komu zamawia się Msze święte z okazji imienin, urodzin, rocznicy śmierci, ten żyje, ten jeszcze nie umarł. Msza Święta ofiarowana za zmarłego jest takim oświetlaniem Zmarłego blaskiem tajemnicy Zmartwychwstania. Wtedy mówimy Mu: nie umieraj, żyj wiecznie, bo Go kochamy. Msza św. jest pamięcią, miłością, kochaniem człowieka, który odszedł na tym polega tajemnica świętych obcowania.
Msze gregoriańskie są starą praktyką odprawiania Eucharystii przez 30 dni bez przerwy za zmarłą osobę. Nazwa pochodzi od imienia św. Grzegorza I, papieża – on jako pierwszy nakazał odprawić 30 Mszy świętych w intencji pewnego zakonnika, który za życia nie zawsze był wzorowym braciszkiem (w. VI). „Gregoriankę” odprawia się tylko za zmarłych (za jedną osobę) nieprzerwanie przez 30 dni.

Liturgia i teologia:
„Bierzcie i jedzcie z tego wszyscy: to jest bowiem ciało moje, które za was będzie wydane, bierzcie i pijcie z niego wszyscy to jest bowiem kielich krwi mojej, nowego i wiecznego przymierza, która za was i za wielu będzie wylana na odpuszczenie grzechów, to czyńcie na moją pamiątkę.” (Mt 26,26)
Tymi słowami Pan Jezus podczas Ostatniej Wieczerzy ustanowił Najświętszy Sakrament jest on najbardziej święty ze wszystkich sakramentów, bo w nim Jezus Chrystus jest obecny rzeczywiście i prawdziwie.
Obrzędem tego sakramentu jest liturgia Mszy świętej. A więc sam Chrystus jest wtedy obecny i wstawia się za nami do Ojca. W Komunii świętej staje się dla nas pokarmem. Jednoczy się z nami, umacnia nas, leczy, byśmy nie ulegli pokusie, i uzdalnia do nowego, lepszego życia. Jest zadatkiem naszego zmartwychwstania. Słowami: „To czyńcie na moją pamiątkę” Pan Jezus wzywa nas do udziału w Jego Ofierze w Mszy świętej, przede wszystkim w dniu Pańskim, w niedzielę, która nam upamiętnia Jego zmartwychwstanie.

Sakrament namaszczenia chorych 

W naszej parafii chorych odwiedzamy na wezwanie, z okazji pierwszych piątków miesiąca, oraz przed świętami Wielkanocy i Bożego Narodzenia. Jeśli to nagły przypadek, należy umówić się z kapłanem dyżurującym na spotkanie z chorym.

Liturgia i teologia: „Choruje ktoś wśród was? Niech sprowadzi kapłanów Kościoła, by się modlili nad nim i namaścili go olejem w imię Pana. A modlitwa pełna wiary niech będzie dla chorego ratunkiem i Pan go podźwignie, a jeśliby popełnił grzechy, będą mu odpuszczone.” (JK 5, 14-15)

Łaska, którą otrzymaliśmy przez śmierć i zmartwychwstanie Chrystusa, spływa na człowieka również w tych ciężkich dla niego chwilach. Ma przynieść nie tylko ulgę i zdrowie choremu, o co prosimy w modlitwach, ale ma przede wszystkim chorego umocnić, pomaga mu też dostrzec chrześcijańską wartość cierpienia. A jeśli choroba jest śmiertelna, ma człowieka napełnić pokojem i umocnić nadzieję spotkania z Chrystusem na progu nowego, wiecznego życia.
Przyjmujący ten sakrament powinien być w stanie łaski uświęcającej. Jeżeli jednak chory nie może się spowiadać, to sakrament Namaszczenia Chorych własną mocą odpuszcza grzechy, o ile chory pragnie dostąpić przebaczenia.

Sakramentu Namaszczenia Chorych udziela się chorym, namaszczając ich na czole i dłoniach olejem z oliwek lub stosownie do okoliczności innym olejem roślinnym, należycie poświęconym, wymawiając jeden raz następujące słowa: „Przez to święte namaszczenie niech Pan w swoim nieskończonym miłosierdziu wspomoże ciebie łaską Ducha Świętego. Amen. Pan, który odpuszcza ci grzechy, niech cię wybawi i łaskawie podźwignie. Amen.”
W pokoju chorego należy przygotować stół w takim miejscu, aby chory mógł go widzieć, dwie zapalone świece, wodę święconą i kropidło, talerzyk z watą, solą i kawałkiem chleba (do oczyszczenia palców z oleju świętego). Jeżeli chory przystępuje do Komunii świętej, należy także przygotować szklankę z wodą i łyżeczką.

Sakrament małżeństwa
Narzeczeni zgłaszają się do kancelarii parafialnej z niezbędnymi dokumentami na 3 miesiące przed planowanym terminem ślubu (sam termin ślubu można uzgodnić wcześniej).

Niezbędne dokumenty, które należy przedstawić trzy miesiące przed ślubem:
– Metryka chrztu św. – ważna 6 miesięcy od dnia wystawienia;
– Świadectwo bierzmowania;
– Świadectwo ukończenia spotkań dla narzeczonych (w Płocku spotkania prowadzi Centrum Psychologiczno-Pastoralna „Metanoia”, al. Kobylińskiego 21A);
– Dowód osobisty;
– Zaświadczenie pobierane z Urzędu Stanu Cywilnego do ślubu konkordatowego – ważne 6 miesięcy od dnia wystawienia;
– Narzeczeni, po zgłoszeniu się w kancelarii, zobowiązani są znać rok i parafię przyjęcia I Komunii św., podać imię i nazwisko, wiek oraz adres dwóch świadków ślubu.

Liturgia i teologia:
„…dlatego opuści człowiek swego ojca i matkę i złączy się ze swoją żoną, i będą dwoje jednym ciałem. A tak nie są już dwoje, ale jedno ciało. Co więc Bóg złączył, tego niech człowiek nie rozdziela” (Mk 10, 7 – 9)
Małżeństwo, związek dwojga miłujących się ludzi, w Starym Testamencie jest obrazem miłości Boga do narodu wybranego. W Nowym Przymierzu zaś miłość małżeńska jest obrazem miłości Chrystusa i Kościoła zrodzonego na krzyżu.
Małżeństwo jako sakrament zawierają sami narzeczeni, a kapłan tylko odbiera od nich przysięgę, potwierdza zawarty związek w imieniu Kościoła i błogosławi.
W obrzędzie sakramentu małżeństwa najważniejsza jest przysięga, która składają sobie narzeczeni wobec Boga na ręce kapłana w obecności przynajmniej dwóch świadków. Brzmi ona tak: „Ja … biorę ciebie … za żonę (męża) i ślubuję ci miłość, wierność i uczciwość małżeńską oraz że cię nie opuszczę aż do śmierci. Tak mi dopomóż Panie Boże wszechmogący, w Trójcy Jedyny i wszyscy Święci”.

UWAGA! Przy przygotowaniu ceremonii ślubnej należy przestrzegać (szczególnie w kwestii muzyki na ślubie i dekoracji kościoła) Instrukcji Biskupa Płockiego o przygotowaniu i sprawowaniu sakramentu małżeństwa.

Pogrzeb katolicki

Fakt śmierci osoby wierzącej należy zgłosić w kancelarii parafialnej. Rodzina powinna ustalić datę i godzinę pogrzebu z duszpasterzem Parafii. W kancelarii parafialnej informując o dacie i godzinie pogrzebu należy również przedstawić Akt Zgonu z Urzędu Stanu Cywilnego, podać kto, kiedy i jakich sakramentów udzielił osobie zmarłej przed śmiercią (zaświadczenie od kapelana szpitala). Jeżeli pogrzeb ma odbyć się poza parafią, należy fakt ten również zgłosić w kancelarii w celu uzyskania odpowiedniego zaświadczenia. Jeżeli pogrzeb ma odbyć się na naszym cmentarzu należy załatwiając formalności pogrzebowe dopełnić również formalności dotyczące miejsca na cmentarzu, zgodnie z jego regulaminem.
Pamiętajmy o modlitwie za zmarłych, ich czas zasługiwania już się zakończył!

Pogrzeb dziecka martwo urodzonego

Zmarłe dzieci, niezależnie od tego, czy były ochrzczone, czy nie, czy zmarły po porodzie, czy też urodziły się martwe, należy pochować według stosownych obrzędów przewidzianych na tę okoliczność. Dziecko zmarłe przed porodem należy traktować jak dziecko zmarłe przed chrztem. Możliwy jest zatem pogrzeb dziecka, które rodzice stracili na skutek poronienia, nawet na bardzo wczesnym etapie ciąży, o ile będą dokumenty konieczne do pogrzebu zgodnie z prawem państwowym. Jedynym kryterium rozróżnienia dla formy pogrzebu jest przyjęty chrzest.

Procedury prawne:

1. Zgodnie z rozporządzeniem Ministra Zdrowia (20 stycznia 2007 r.) oraz nowelizacją ustawy o cmentarzach i chowaniu zmarłych (26 maja 2011 r.), rodzice dzieci martwo urodzonych i tych, które zmarły w łonach matek, bez względu na to jak długo trwała ciąża, mają prawo, by je godnie pochować;

2. Rodzice wszystkich dzieci, które urodziły się martwe lub zmarły w wyniku poronienia, mogą w ciągu 48 godzin wystąpić o wydanie zwłok swojego zmarłego przed narodzeniem dziecka i mają prawo otrzymać jego kartę zgonu;

3. Obecnie przy pochówku martwo urodzonego dziecka (bez względu na czas trwania ciąży), administracja cmentarza nie wymaga już adnotacji urzędu stanu cywilnego o zarejestrowaniu zgonu.