Święty Benedykt – pustelnik, mnich, twórca najsłynniejszej obowiązującej w wielu zakonach do dziś reguły. Przedstawiamy sylwetkę świętego, którego imię przybrało XVI biskupów Rzymu, w tym wybrany właśnie Joseph Ratzinger – Benedykt XVI.

Urodził się około 480 roku, w położonej 170 km na północ od Rzymu Nursji. Jego ojciec był właścicielem ziemskim. Benedykt miał też ukochaną siostrę – Scholastykę. Młody Benedykt kształcił się najprawdopodobniej w rodzinnym mieście a później w Rzymie.
Właśnie w Wiecznym Mieście odkrył powołanie do życia pustelniczego, które zaczął prowadzić w górach Prenestini, a później gdy sława jego świętości zaczęła przyciągać ludzi pobożnych, ale także zwykłych ciekawskich – w Subiaco, gdzie zamieszkał w grocie i spędził trzy lata w całkowitej samotności, wiodąc surowe życie pokutnika.

Po kilku latach dołaczyli do niego młodzi ludzie, wokół jego groty wybudowali domki, w których się osiedlili, tworząc zalażek wspólnoty.
W formacji zakonnej Benedykt korzystał z doświadczeń pustelników ze Wschodu – Egiptu i Azi Mniejszej.
Około roku 529 Benedykt udał się na południe gdzie w dawnej fortecy rzymskiej i świątyni Jowisza na Monte Cassino założył nową wspólnotę i zbudował klasztor. Wspólnotę mniszek założyła także jego siostra Scholastyka.

Właśnie na Monte Cassino powstała słynna „reguła benedyktyńska”, w której św. Benedykt dokładnie opisuje życie zakonne. Pisze o tym, jaki powinien być opat, jak mają modlić się zakonnicy, o posłuszeństwie, milczeniu, pokorze i chwaleniu Boga w modlitwie. Określa także jak mają sypiać mnisi, o ilości pokarmu i napoju. Bardzo istotny jest nakaz „Ora et Labora” – „Módl się i pracuj”. ”

„Lenistwo jest wrogiem duszy. Dlatego też bracia powinni w pewnych godzinach zajmować się pracą ręczną, a w innych Bożym czytaniem” – pisał Benedykt.

Zmarł prawdopodobnie 21 marca 547 r. i zgodnie z życzeniem został pochowany w kaplicy św. Jana na Monte Cassino, obok Scholastyki.
Reguła benedyktyńska nadal jest aktualna i wytycza drogę nie tylko zakonnikom, ale także ludziom świeckim. Przez wiele benedyktyni, w myśl swoich zasad budowali klasztory i drogi, uprawiali ziemię i uczyli uprawy miejscową ludność. Przepisywali Pismo Święte, dzieła starożytnych pisarzy, historyków i filozofów, ilustrując je wspaniałymi iluminacjami. Razem z opactwami zakładali szkoły i kształcili młodzież, przekazywali ludom europejskim bogate dziedzictwo cywilizacji łacińskiej. „Praca benedyktyńska” stała się przysłowiowa.